Μιχάλης Ράντος
…μα καλά είναι δυνατόν, εσύ που ποδηλατείς σε αγώνες, προσέχεις τη διατροφή σου, δεν καπνίζεις, δεν.., δεν.., δεν…
Κι όμως φίλοι μου είναι. Στα 40 μου όταν πρωτοανέβηκα στο πρώτο μου ποδήλατο δεν φαντάστηκα τον επερχόμενο «γάμο» μαζί του. Άλλαξε όλη μου η ζωή. Και η κοινωνική και η αθλητική, που μέχρι τότε συμπεριλάμβανε αρκετά αθλήματα σε ερασιτεχνική πάντα ενασχόληση. Αρκετό χειμερινό σκι, wind surfing, υποβρύχιο ψάρεμα, μπάσκετ, τένις, μέχρι που ήρθε το ποδήλατο και τα υποσκέλισε όλα.
Μα ΟΛΑ! Έξι χρόνια αργότερα στα 46, το 2010, μπήκα στον πρώτο μου ΜΤΒ αγώνα στην Προσοτσάνη Δράμας. Χωρίς προετοιμασία, χωρίς πρόγραμμα τα πήγα μια χαρά και αυτό ήταν.
Άρχισα να «ψάχνομαι», οι ποδηλατικές παρέες στην Κομοτηνή άρχισαν να διευρύνονται, διάβασμα για ώρες χαμένος στα τεύχη των ΜΒIKE και στις ιστοσελίδες, διατροφές, προπονήσεις εντατικές και άρχισαν να έρχονται και τα πρώτα μετάλλια μέχρι που… ΜΠΑΜ ΕΜΦΡΑΓΜΑ… Διαβαλκανικό Θεσσαλονίκης – επέμβαση – 3 στεντ (μπαλονάκια) και άρχισα να πεθαίνω αργά και βασανιστικά, σκεφτόμενος τη συνέχεια με τα αγαπημένα μου δίτροχα που με περίμεναν στην αποθήκη.
Πάει, τέλειωσα, ένιωσα ότι η μετέπειτα ζωή μου χωρίς ποδήλατο θα είναι τόσο ρηχή και άδεια όσο τίποτε άλλο. Τους γέλασα όλους. Ο εξέχων γιατρός και φίλος μου Δημήτρης μου ψιθύρισε στ’ αυτί: ‘Κάνε υπομονή 6 μήνες να «κολλήσουν» τα μπαλονάκια και μετά «δώσε»’. Ό,τι καλύτερο είχα ακούσει μετά το έμφραγμα! Μετά από λίγο καιρό τα «ραδίκια» τα πατούσαν τα Maxxis μου και δεν τα έβλεπα «ανάποδα» όπως μπορούσε να είχε συμβεί 6 μήνες πριν.
Αυτό ήταν. Το τεστ κόπωσης στο ιατρείο έπαιρνε φωτιά, οι μετρήσεις στο εργόμετρο του Κέντρου Εργομετρίας στην Κομοτηνή έδειχναν VO2 max 55, οι προπονήσεις εν μέσω χειμώνα και εν έτη 2013 έβγαιναν αβίαστα και ο ποδηλατικός αθλητικός σύλλογος της Κομοτηνής Θράκας Ιππέας, που μόλις είχε ενεργοποιηθεί, ήταν δίπλα μου και με στήριζε με τον καλύτερο τρόπο. «ΠΑΠΠΟΥ πάτα γερά» φώναζε ένας συναθλητής μου 25άρης στον αγώνα της Κομοτηνής τον Μάιο του 2014 καθώς πεταλάριζα προς το finish για να ανεβώ στη 2η θέση του βάθρου στους 50+ καθότι είχα πατήσει τα 51.
Είχα ήδη στη «συλλογή» μου 5 χρυσά και 2 χάλκινα σε αγώνες ΜΤΒ και Δρόμου από το 2010. Η θέληση και η επιμονή, η αγάπη και η αφοσίωση για αυτό που αγαπάω είναι τα «μπαλονάκια» μου τώρα. Αυτά ξεχειλίζουν από αγάπη για την ποδηλασία και για την εμπλοκή του ποδήλατου στην καθημερινή μου μετακίνηση. Αυτά με παρακινούν να μεταδώσω την αγάπη αυτή και στα παιδιά της πόλης μας, της Κομοτηνής, σαν εκπαιδευτικός μέσα από προγράμματα βιώσιμης κινητικότητας και ανάπτυξης.
Μια τυχερή πόλη, με ένα ολοκαίνουριο δίκτυο ποδηλατοδρόμων και έναν ποδηλατικό σύλλογο που προσπαθεί τα μέγιστα να μεταδώσει με τις ακαδημίες του την αγάπη για την αθλητική ποδηλασία. ΠΟΔΗΛΑΤΗΣΤΕ λοιπόν όλοι σας, παραμερίζοντας έτσι οποιαδήποτε δυσκολία σας έχει παρουσιαστεί. Ο τερματισμός είναι η δικιά σας νίκη. Η νίκη για την ΖΩΗ.
αναδημοσίευση από www.mbike.gr
