Άρθρο από τον Greg Crowther
Οι δρομείς μεγάλων αποστάσεων είναι, κατά κάποιο τρόπο, τα ανδρείκελα crash test της δρομικής κοινότητας.Τρέχουν πάρα πολλά χιλιόμετρα κάτω από πολύ διαφορετικές, συχνά ακραίες συνθήκες, και υπό την έντονη πίεση των προπονήσεων η κούραση μετατρέπετε σε σοφία. Ενώ ένα μεγάλο μέρος από αυτή την άποψη μπορεί επίσης να επιτευχθεί με λιγότερο επίπονες διαδρομές, τείνει να είναι ιδιαίτερα ξεκάθαρη και αξέχαστη όταν αποστάζεται από το χωνευτήρι των ολοήμερων εκδηλώσεων αντοχής.
Μπορεί ένας δρομέας μεγάλων αποστάσεων να προσφέρει κάτι σε έναν ‘απλό’ δρομέα? Απολαμβάνουν το ίδιο ένας που τρέχει 5 χιλ και κάποιος που τρέχει 100 χιλ? Με μεγάλη σιγουριά μπορώ να πω πως ¨ναι¨.
Εδώ είναι μια άτυπη λίστα κάποιον ultramarathon μαθημάτων που βρίσκω πως ισχύουν για το τρέξιμο σε γενικές γραμμές.
1. Δεν ξεκινάω ποτέ πολύ γρήγορα.
Σε μια επίπεδη πορεία, «ο καλύτερος τρόπος είναι να χωρίσετε το χρόνο σας σε δυο ίσα μερη της διαδρομης », λέει ο Howard Nippert, ο οποίος έχει συμμετασχει σε πολλούς αγωνες 100χιλ.Κάθε δρομέας έχει ακούσει για αυτό.Τοτε γιατί τόσοι πολλοί από εμάς εξακολουθούν να το αγνοούν; Ίσως σε ένα μικροτερο αγωνα (5-10 χιλ) αυτο να ειναι καπως εφυκτο ομως σε ενα αγωνα υπεραποστασης μια υπερβολικά γρήγορη εκκίνηση μπορεί να οδηγήσει, ώρες αργότερα, σε χιλιομετρα αργου τρεξιματος η και βαδίσματος .Έτσι, υποψιάζομαι ότι ο ρυθμος του τρεξιματος του συντιρητικου αρχικόυ ρυθμόυ θα σας βοηθησει στο να βρειτε το σωστο tempo στο δυσκολοτερο δευτερο μισο του αγωνα, ακομα αν και αυτος ρυθμος σας φενετε απελπιστηκα αργος ειναι αρκετα αποδοτηκος
2. Το τρέξιμο σύμφωνα με την ποσότητα της προπόνησης.
Ενώ το σωστό μοίρασμα της διαδρομής φαίνεται καλό στην θεωρία στην πράξη δεν μπορούμε να το εφαρμόσουμε στους περισσότερους αγώνες, λόγο του ότι οι διαδρομές συχνά είναι διαφορετικές και υπάρχει ο παράγοντας του καιρού.
Ο Paul DeWitt, ένας δρομέας που ξεκίνησε από μικρότερες αποστάσεις (5-10 χιλ) κατάφερε να πάρει μέρος σε αγώνες μεγάλων αποστάσεων (160χιλ) και ακόμα περισσότερο να νικήσει κάποιους από αυτούς, πιστεύει ότι όλλοι οι δρομείς θα πρέπει να δώσει μεγαλύτερη προσοχή στην αντίληψη της προσπάθειας τους. Ακόμη και σε σύντομους αγώνες, λέει,πως πολλοί παράγοντες όπως έντονες ανηφόρες, αλλαγές του καιρού, άστοχες σημάνσεις, ελαφρά ασθένεια μπορούν να κάνουν δύσκολη τη συγκέντρωση των αθλητών.
“Ανεξάρτητα από το ρυθμό ο στόχος σας, θα πρέπει να προσπαθήσει να τρέχετε με συνεπή προσπάθεια και αφήστε τα χιλιόμετρα να κυλίσουν όπως μπορούν», λέει ο DeWitt. “Αν δεν μπορείτε να καταλήξετε με ένα καλό χρόνο για την συγκεκριμένη απόσταση, θα προσπαθήσετε να τρέξετε με το καλύτερο δυνατό χρόνο σας για την πορεία σας εκείνη την ημέρα. Και αυτό είναι αυτό που κάθε δρομέας θα πρέπει πάντα να ελπίζει, ασχέτως το μήκος του αγώνα . ”
3. Ειδική πρακτική της προπόνησης.
“Σε ultrarunning, ιδιαίτερα σε μονοπάτια, οι διαδρομές ποικίλλουν σε μεγάλο βαθμό ανάλογα το έδαφος, τον καιρό, την τοπογραφία και την απόσταση”, σημειώνει η Nikki Kimball. “Αν κάποιος σκοπεύει να συμμετέχει σε έναν ορεινό αγώνα, θα πρέπει να εκπαιδευτεί τόσο για κατηφόρες όσο και για ανηφόρες. Για παράδειγμα, εάν το σώμα έχει προσαρμοστεί, σε ανηφορικές διαδρομές με έντονη κλίση, θα ανέβει πολύ γρήγορα στη κορυφή, αλλά με έλλειψη προπόνησης στην κατηφόρα οι τετρακέφαλοι δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν με αποτέλεσμα να ξεκινήσετε περπάτημα ακόμα και στις ευθείες.
Όπως λέει η Kimball, “οι υπερμαραθώνιοι είναι ενδιαφέρων επειδή οι χρόνοι κλιμακώνονται, ανάλογα το έδαφος, τις καιρικές συνθήκες και την ώρα έναρξης των αγώνων.Για αυτό θα πρέπει η προπονήσεις να είναι όσο το δυνατών όμοιοι με τους αγώνες.”
4. Η εγκατάλειψη περιέχει πολλές δικαιολογίες αλλά μπορεί να είναι η σωστή επιλογή.
Ο πειρασμός για εγκατάλειψη μπορεί να είναι ιδιαίτερα συχνός για τους υπερ-μαραθωνοδρόμους. Φανταστείτε αυτό το τρομερό αίσθημα και εξακολουθεί να ενοχλεί για 40 ή περισσότερα χιλιόμετρα. Η σκέψη της απόφαση για παραίτηση πρέπει να μην ληφθεί σοβαρά υπόψη, λέει ο ultrarunner Brian Morrison γιατί «αν η στιγμή αυτή επιλεχθεί για πρώτη φορά, γίνεται ευκολότερο να επαναληφθεί στο μέλλον”.
Από την άλλη πλευρά, δεν υπάρχει κάτι που να μην μπορούμε να κάνουμε στο μέλλον. Δεν είμαι περήφανος που δεν ολοκλήρωσα το 2007 στο Western States 100, αλλά με το πρόβλημα στους τετρακέφαλους μου επέλεξα να αποφύγω μια σοβαρότερη βλάβη και σταμάτησα στα 62.Με αυτή την απόφαση κατάφερα να λάβω μέρος στο επόμενο αγώνα του Σεπτεμβρίου βοηθώντας την εθνική ομάδα να πάρει την τρίτη θέση στο παγκόσμιο κύπελλο. Δεν νομίζω ότι θα γινόταν αυτό αν συνέχιζα στο Western States 100!
5. “Οι προβλεψείς είναι πολύ δύσκολες, ειδικά για το μέλλον.”
Ο φυσικός Niels Bohr θα μπορούσε να έχει μιλήσει για υπερμαραθώνιους όταν είπε αυτή την φράση. Όσο μεγαλύτερη είναι η απόσταση,τόσο μεγαλύτερος χώρος υπάρχει για απρόσμενες ανατροπές και αμφιβολίες.
Ο Mike Spinnler Αμερικάνος αθλητής λέει «Η ομορφιά του αθλήματος [το τρέξιμο γενικότερα], συνέχιζει να με συναρπάζει εδώ και δεκαετίες. Το πώς μπορεί να μετρήθει με τόση ακρίβεια τα φυσικά συστατικά του αθλητή – VO2 max, γαλακτικό οξύ αντοχή, την αποτελεσματικότητα, κλπ. -. αλλά ότι το πνευματικό στοιχείο του αθλητή είναι αδύνατο να μετρηθεί με την τρέχουσα γνώση μας. Το πνεύμα είναι αυτό που με κρατάει σε αυτό το άθλημα. ” Αυτό μας οδηγεί στο επόμενο κεφάλαιο.
6. Διανοητική ανθεκτικότητα είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο.
Κατά την πλοήγηση στο αβεβαιότητα των μεγάλων αγώνων , “στάση και την ψυχική αντοχή παίζουν σημαντικό ρόλο στην επιτυχία ή την αποτυχία», λέει η Anne Lundblad. Η εμπειρία της στα 2005 World Cup 100K απεικονίζει το σημείο έντονα.
“Ξεκίνησα πάρα πολύ γρήγορα και δεν έπινα αρκετά υγρά σε μια ζεστή μέρα, και στα 30 χιλιόμετρα, ήμουν εξαντλημένη, ζαλάδα, αντιμετωπίζα έντονα προβλήματα και σοβαρά το ενδεχόμενο να μην τερματήσω», θυμάται. “Μίλησα με την ιατρική ομάδα , οι οποίοι με συμβούλεψανε να επιβραδύνω, να πιώ ηλεκτρολύτες και να συνεχίσω. Εγώ ακολούθησα τη συμβουλή τους και άρχισε επίσης να επαναλαμβάνω την φράση που χρησιμοποιούσα στην προπόνηση (« είμαι υγιής, ισχυρή και σκληρή »). Ως εκ θαύματος, τα πράγματα άρχισαν να βελτιώνονται. Ανέκτησα την ενέργεια και το κίνητρο μου, ανέβασα το ρυθμό, και άρχισα να προσπερνάω άλλους αθλητές, τελικά κατέληξα να κερδίσω το ασημένιο μετάλλιο. ”
Η Lundblad και ο DeWitt τονίζουν πόσο σημαντική είναι η ψυχική ανθεκτικότητα σε ultra αποστάσεις. Μια μη προγραμματισμένη διακοπής σε σταθμό , ο DeWitt συμβουλεύει, «Κάθε απώλεια χρόνου μπορεί να είναι δύσκολο να αποδεχθέι, αλλά από τη στιγμή που έχει συμβεί, πρέπει να προχωρήσουμε σαν να μην συνέβη τίποτα. Πρέπει να συνεχίσετει και πάλι την προσπάθεια, και να επικεντρωθείτε στην υπόλοιπη διαδρομή σας. Μπορείτε να εκπλήξετε τον εαυτό σας, ακόμα και να επιτύχετε το καλύτερο σας χρόνο.
7.Η νεότητα δεν είναι το παν.
Η ηλικία, εξασθενίζει την ταχύτητα σε αντίθεση με την αντοχή. Αυτό εξηγεί εν μέρει γιατί οι αθλητές των υπεραποστάσεων είναι συνήθως πάνω από τα 40. Η υπομονή είναι σημαντικό χαρακτηριστικό αθλητών των υπεραποστάσεων κάτι που χρειάζεται πολύ χρόνο και προσπάθεια για να αναπτυχθεί.
Ακόμα και σε μικρότερους αγώνες η υπομονετική τακτική μπορεί να είναι αποδοτική, γιαυτό πολλές φορές βλέπουμε αθλητές μεγαλύτερης ηλικίας να κατορθώνουν να κερδίζουν πολύ νεότερους. Αυτό οφείλετε στην βιαστική εκκίνηση των νεότερων.
Δρομείς Μεγάλων Αποστάσεων
8. Αγνόησε τους “κανόνες” και κάνε αυτό που αγαπάς.
Σχεδόν εξ ορισμού, οι αθλητές μεγάλων αποστάσεων έχουν αγνοήσει τα κοινωνικές κλισέ. Κάνουν αγώνες που το 99 τοις εκατό των ανθρώπων θεωρούν παράλογο. Με λίγες εξαιρέσεις, δεν περιμένουν ευρεία αναγνώριση για την ολοκλήρωση ή ακόμη και να κερδίζουν. Οι αγώνες είναι η ανταμοιβή τους Τρέχουν υπεραποστάσεις κυρίως γιατί βρίσκουν την εκπλήρωσή τους σε αυτές.
Αλλά δεν είναι καλό όλοι οι δρομείς να λειτουργούν με αυτόν το τρόπο; Για να πραγματοποιήσουνε τις διαδρομές που εμπλουτίζουν τη ζωή τους, ανεξάρτητα από το τι η κοινωνία λέει για το τρέξιμο;Να τρέχουν τις διαδρομές , είτε πρόκειται για μικρές ή μεγάλες, αργές ή γρήγορες, ανταγωνιστικές επαγγελματικές η ερασιτεχνικές;